مانند جعبه های یکبار مصرف ناهار، کیسه های تازه نگهداری، لیوان های کاغذی یکبار مصرف و غیره، ما معمولاً مستقیماً بدون شستن از آنها استفاده می کنیم، درست است؟

طبق مقررات، مواد اولیه اصلی برای تولید جعبه های نهار پلی پروپیلن با محتوای حدود 80 درصد است. کربنات کلسیم صنعتی به عنوان پرکننده استفاده می شود و محتوای آن نمی تواند بیش از 20 درصد باشد. پلی پروپیلن دارای پلاستیک قوی است و جعبه ناهار تولید شده دارای استحکام خوبی است و به راحتی تغییر شکل نمی دهد. اما کربنات کلسیم صنعتی نوعی پودر سنگ است که خاصیت شکل پذیری ضعیفی دارد و در صورت استفاده زیاد به سختی به هم چسبیده است. بنابراین جعبه های نهار تولید شده مستعد مشکلات کیفی مانند نرم شدن و نشتی هستند.

بسته بندی مواد غذایی PVC ممکن است باعث سرطان شود، که تنها نوک کوه یخ ناامنی بسته بندی مواد غذایی است. طبق تحقیقات، ظروف یکبار مصرف غیرقابل صلاحیت که قبلاً توسط بخش بازرسی کیفیت در "لیست سیاه" قرار گرفته است هنوز در بازار پکن "محبوب" است... آیا به این دلیل است که بخش نظارت آن را به درستی بررسی نکرده است یا وظایف بخش اداری انجام نشده است؟ به عنوان قربانی ظروف یکبار مصرف نامرغوب، مصرف کنندگان چگونه به این موضوع واکنش نشان می دهند؟

نرم در لمس، پاره شدن در هنگام پاره شدن کمی و بوی عجیب و غریب از ویژگی های رایج این جعبه های ناهار یکبار مصرف بی کیفیت است. احساس نرم بودن جعبه ناهار را برای استفاده بسیار ناخوشایند می کند و حتی باعث می شود غذا یا سوپ در طول وعده های غذایی سرریز شود. و بوی عجیب و غریب نشانه آشکاری است که مواد جعبه ناهار حاوی مواد سمی است. اما این ظروف غذاخوری نامرغوبی است، چرا این قدر در بازار به فروش می رسد؟ چرا بسیاری از شرکت های پذیرایی از آن استفاده می کنند و چرا بسیاری از مصرف کنندگان آن را رد نمی کنند؟

ظروف یکبار مصرف مانند چاپستیک و جعبه نهار در همه جای زندگی ما دیده می شود. اغذیه فروشی های خیابانی، غرفه های غذا، رستوران های فست فود و سایر مکان های غذاخوری که درجه بالایی ندارند، بیشتر ظروف مورد استفاده یکبار مصرف هستند. و در سطل های زباله ساختمان های مختلف اداری و اکثر اماکن اداری روزانه حجم زیادی از این گونه زباله ها "دریافت" می شود.